استفاده از مطالب، تصویرسازی ها، عکس ها، فیلم ها و پادکست ها با ذکر منبع و لینک مستقیم به وب سایت پلاک۵۲ بلامانع است.
در آلمان که بودم وقتی می خواستند عکس دسته جمعی بیاندازند همه ماگ های بلند شیشه ای شان را می گرفتند دستشان و ماگ ها را به هم نزدیک می کردند.
در ایتالیا هم این رسم هست ولی به جای ماگ گیلاس های حاوی محصولات توسکانی به هم زده می شود و عکس می گیرند. در هنگ کنگ مردم موقع گرفتن عکس دسته جمعی لبخند می زنند و سرهاشان را به هم نزدیک می کنند. در ژاپن مردم حین انداختن عکس از هم عذرخواهی می کنند که چرا جای دیگری را تنگ کرده اند. خلاصه عکس دسته جمعی گرفتن در هر کشوری برای خودش رسم و رسومی داره.
می پرسید پس چرا از ایران حرفی نزدم؟ خب من فکر کردم شما خودتان با این رسم آشنا هستید.
در ایران انداختن عکس دسته جمعی چند مرحله داره. اول، همه به صورت کاملا نامنظم به کادری که برای عکاسی درنظر گرفته شده هجوم میارن و رو هم تلمبار میشن. دوم همه با دو انگشتی که همه جا نشانه پیروزی است برای هم شاخ می گذارند.
بعد نوبت نشان دادن اعداد شش و چهار با دست است تا به همه و به آیندگان ثابت کنند جدشان پرسپولیسی یا استقلالی بوده. ( البته مدتی است پرسپولیسی ها هر عددی دلشان خواست نشان می دهند ) و اما مرحله آخر مرحله است که عکاس باید حتما تا سه بشمارد. البته این شمردن اعداد هم اسلوب خودش را داره. در واقع این طوریه: یک…دو…شکم ها همه تو… سه و کلیک!
این داستان را با صدای نویسنده گوش دهید.
این ها را گفتم که بدانید ما اصلا ملت شرتی پرتی ای نیستیم و برخلاف چیزی که می گویند ما ملتی احساسی هستیم نه منطقی و نظم پذیر، اتفاقا برای هر چیزی الگو و روش گام به گام داریم. نمونه اش همین عکس دسته جمعی که عرض کردم.
البته نه اینکه ما برخلاف دنیا به سلامتی هم کاری نداشته باشیم و به سلامتی نگوییم. می گوییم و کار هم داریم. همین شکمت را بکن تو اتفاقا خیلی حرف سلامت محوری است.
و اما عکس جشن تولد یک سالگی پلاک ۵۲
همه این ها را گفتم تا بگویم تولد یک سالگی پلاک ۵۲ است و خب ما به خاطر همهگیری ویروس کرونا با حفظ فاصله اجتماعی از هم و در شهرهایمان عکس تکیِ دسته جمعی گرفتیم. منتها با همان شعار همیشه. با شکم هایی تو کرده به این امید که نفسمان بند نیاید و حالاحالاها تولد بگیریم.
اگر قیافه پلاک۵۲ ای ها در عکس ها یک جوری است به خاطر همین رسم دیرین است. شما این شماره به بزرگی خودتان ببخشید.
از شهرام شهیدی بخوانید:
