فکر کردم امسال عید برم سراغ عمه و برای تعطیلات بیارمش پیش خودم. رسیدم دیدم عمه دستمالی بسته به سرش و کنار خدمه آسایشگاه مشغول پاک کردن شیشه‌های در رو به حیاطه. عصبانی شدم.

عمه خانم امروز حرف نمی‌زند. عینک فتوکرومیکش زیرنور خورشید کم‌جان زمستان تیره شده. نمی‌فهمم به کجا زل زده اما یک قلمو نقاشی در دستش است و برای خودش روی هوا خطوطی می‌کشد.

آسایشگاه جدید عمه خانوم قدیمی بود. قدمتش به سن خود عمه می‌رسید. بنیان‌گذارش چند دهه قبل مرده بود و حالا مدیریتش را دکتر نیما، نوه او به عهده داشت. جوانی سی و چند ساله، معتاد و همیشه خواب. دو هفته از وقتی که عمه را…

عمه قیچی به دست وارد محوطه شد.
-سلام.
+زهرمار! تو کار و زندگی نداری هر روز هر روز اینجا پلاسی؟

-می‌‌خوام برم نذر اون خدا بیامرز رو به جا بیارم. نذر کرده بود امسال محرم تو خونه‌اش نذری بده.

آمدم ملاقات عمه خانم! این بار در ندامتگاهی معروف. عمه با چادری پر از نقش ترازو روبه‌رویم نشست.