دسته: طنز

به عنوان نویسنده ای که در طول یک سال گذشته نوشته هایش را دست کم در گوزن طولانی مطالعه کرده اید می خواهم در همین آخر سالی و آغاز پرشکوه سال آینده دست به اعترافاتی بزنم.

در قسمت قبل، داستان رو تا جائی براتون تعریف کردم که دم دانشگاه‌ها و اساتید آمریکایی و غیر آمریکایی شاغل در آن کشور گرم، که همینجوری به درخواست من جواب مثبت می‌دادن و منو به زندگی امیدوارتر میکردن.

به خاطر اینکه هنوز خطر کوید۱۹ پابرجاست و این ویروس مثه وزغ داره هی جهش می کنه و اینور و اونور می جهه! با توجه به اظهارات مختلف مسوولین امر؛ من یه سری توصیه‌های بهداشتی ویژه عید برای شما دارم. شما هم انجامش بدین که از شر کرونا در امان بمونید.

مقایسه ی ایرانِ در آستانه ی ۱۴۰۰با ایران ۱۰۰ سال پیش، حتی به طنز، شاید کار معقولی نباشد. اوضاع ایران و ایرانیان در سالهای ۱۲۹۹ و ۱۳۰۰ به حدی اسفناک و دلخراش بود که هیچ مقایسه ی طنزآمیزی را برنمی تابد.ولی چاره چیست؟ ما اصرار داریم که این مقایسه را انجام دهیم.

عید آمد و عید آمد، شادی و امید آمد / باران خوش اقبالی، آمد چه شدید آمد
عید آمد و عید آمد، ویروس کوید آمد / آن نوع که در چین بود آرام خزید آمد

فکر کردم امسال عید برم سراغ عمه و برای تعطیلات بیارمش پیش خودم. رسیدم دیدم عمه دستمالی بسته به سرش و کنار خدمه آسایشگاه مشغول پاک کردن شیشه‌های در رو به حیاطه. عصبانی شدم.

باور بفرمائید بارها به این نتیجه رسیدم که برم به قبیله‌های سرخ‌پوستی بپیوندم و اسم خودم رو بذارم  پشت در سفارت مانده یا همون  در راه مانده‌ی بی‌سفارت . البته از اون جائی که برای پیوستن به قبیله‌های سرخ‌پوستی هم اول باید برم سفارت و بعدش ویزا بگیرم و هزار و یک داستان داره، کلا بی خیال شدم و فعلا به همین اسمی که دارم رضایت دادم!

شنیدستم که شهبازی کهنسال / کبوتر خانمی را کرد دنبال
ز شانس اش آن کبوتر خوبرو بود / قشنگ و مانکن و ناز و هلو بود
دُم اش را رنگ کرده پرکلاغی / و پییِرسینگ بر روی دماغی