قرار است در مورد حقوق زنان بنویسم اما من مرد هستم و هرچقدر هم فمنیست باشم باز هم یک جای کارم میلنگد. به قول برخی دوستان،« مَردِ مُردهی ایرانی، فمنیست است.»

چطور هیچ کس کاری نداره که چطور میشه اینقدر فانتزی فکر کرد که تماشای یک دختر وزنه بردار را باعث قمه کشی دختران بدانند. اما تا ما یکذره تاریخ را دستکاری کنیم صدای همه در میاد که فلان و بهمان.

ما خداداد و دین محمدی را داریم که وقتی درصد بالایی از جمعیت کشور می گویند یک کاری را انجام نمی دهند آنها جلوی دوربین می نشینند و مردم را به ایجاد حماسه حضور در آن کار تشویق می کنند. بعد هم با هرهر و کرکر و صحبت درباره بیکاری نویسنده ایرانی یا شاهکارهای دیگه باعث خلق موقعیتهای شاد و مفرح در خانواده های ایرانی میشن.

ببینید عزیزان مگر نه اینکه وقتی کنار یک زن هستید و او میلی به ارتباط یا حتی ادامه ارتباط ندارد و می گوید نه باید تمکین کنید و بپذیرید که نه یعنی نه؟ خب وقتی می خواهید رییس جمهور یا نماینده مجلس شوید هم باید به این اصل احترام بگذارید.

به نظرم روم های کلاب هاوس چیزی شبیه کرسی های قدیمی است. یادتان هست که شب های زمستان دور هم جمع می شدیم و زیر کرسی ولو می شدیم و گپ می زدیم؟ آن جا هم وقتی بدن گرم می شد و صحبت گل می انداخت می دیدی همه فیلسوف و کنشگر و دیپلمات هستند.