مدرسه غیاثیه، یادگار شاهرخ تیموری 

خراسان جنوبی از استان‌های مرزی کشور است که کمتر از آن چه که باید و شاید در زمینه‌ی گردشگری به آن پرداخته شده است. استانی بزرگ با مردمانی مهربان و مهمان‌نواز و دیدنی‌هایی که در جای جای استان پراکنده شده، تا سال ۱۳۸۳ استانی با نام خراسان جنوبی وجود نداشت و سه استان خراسان جنوبی، خراسان رضوی و خراسان شمالی همگی در کنار هم استان خراسان را تشکیل می‌دادند. اما خراسان جنوبی با مرکزیت شهرستان بیرجند از این زمان تشکیل شد.

پس از آن سال نیز تغییراتی در شهرستان‌های استان انجام شد تا این که در حال حاضر استان خراسان جنوبی از نظر مساحت سومین استان بزرگ کشور است .این استان از شمال با استان خراسان رضوی همسایه است و از غرب به اصفهان و یزد می‌رسد. استان‌های سیستان و بلوچستان و کرمان نیز در جنوب خراسان جنوبی جای گرفته‌اند. شرق استان نیز بخشی از مرز مشترک ایران با کشور افغانستان است.

مدرسه غیاثیه یکی از آثار تاریخی استان خراسان رضوی است که در حاشیه جنوبی روستای خَرگِرد در فاصله ۵ کیلومتری شهر خواف و در نزدیکی مرز افغانستان و در مسیر تربت حیدریه قرار دارد. این مدرسه از بناهای قرن نهم هجری است و اثری است که از شهر خرگرد قدیم خراسان باقی مانده است.

خرگرد یا خورگرد

درباره معنای خرگرد بین تاریخ شناسان اختلاف وجود دارد، زیرا برخی از آن ها معتقدند که خرد گرد در لغت به معنای خورگرد بوده است، خور در این جا به معنای خورشید و گرد به معنای شهر می باشد. بنابراین خورگرد به معنای شهر آفتاب تلقی می شود. اما عده ی دیگر درباره ی این وجه تسمیه بر این باورند که خر در اینجا به معنای بزرگی است و خرگرد شهر بزرگ معنا می دهد.

شاهرخ از پادشاهان تیموری بود که به فرهنگ دوستی و هنرپروری شهرت داشت. او در دوره ی سلطنت خود که ۴۳ سال طول کشید، همواره از دانشمندان، و فرهنگ و هنر حمایت می کرد. آثار این فرهنگ دوستی در هرات، خراسان و سمرقند به خوبی بارز است و آثاری همچون مدرسه ی غیاثیه نشانگر آن هستند.

ایرانگردی :

آتشکده چک چک، یادگار دختر یزدگرد سوم

دیزین و شمشک، پاتوقی برای همه فصل ها

میـمند،‌ روستای کیچـه ها

شاهرخ همچون پدرش تیمور با صرف هزینه های زیاد برای هنرمندان و معماران ایرانی این فرصت را به وجود آورد تا با خلق آثار زیبایی هنر خود را جاودانه کنند. در طی دوره ی حکومت او شهر خواف در اوج شکوفایی بود و مدرسه غیاثیه نیز در زمان او و توسط قوام الدین و برادرش غیاث الدین شیرازی درسال های ۸۴۲ تا ۸۴۷ ساخته شد و شاید با الهام از نام یکی از معماران خود یا وزیر شاهرخ تیموری غیاث الدین شیرمحمد خوانی نام‌گذاری و شهرت یافته است.

این مرد در طول ۴۰ سال که شاهرخ از سر حد ختا تا نواحی روم سلطنت کرد، صاحب اختیار بود و بعد از کناره‌گیری از وزارت به طواف بیت الله الحرام رفت و در بازگشت زندگی را بدرود گفت.