استفاده از مطالب، تصویرسازی ها، عکس ها، فیلم ها و پادکست ها با ذکر منبع و لینک مستقیم به وب سایت پلاك 52 بلامانع است.
به گفته خانه موسیقی ایران این هنرمند بعد از طی یک دوره بیماری طولانی درگذشته است.
خانم افشاراز جمله برجسته‌ترین نوازنگان گیتار کلاسیک محسوب می‌شود و کنسرت‌های متعددی در سراسر جهان داشت.
این هنرمند در سال ۱۳۳۸ به دنیا آمد و از سن ۱۰ سالگی نوازندگی را آغاز کرد. او در سال ۱۳۵۵ به آمریکا مهاجرت کرد و پس از ۲۰ سال به ایران بازگشت.
پدربزرگ و مادربزرگ لیلی افشار تار می‌نواختند و پدرش نیز موسیقی‌دان بود و ویولون می‌نواخت. در چنین فضایی لیلی نیز از همان ابتدا با هنر نوازندگی آشنا شد و به قول خودش، عاشق گیتار و صدای آن. او پس از تحصیل در ایران برای تکمیل دانش و مهارت خود به خارج رفت و از شاگردان برجسته آندرس سگوبیا، استاد معروف گیتار در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی شد.
لیلی افشار یکی از ۱۲ نوازنده بین‌المللی گیتار بود که برای نواختن حضور آندرس سگوبیا در کلاس‌های پیشرفته وی، در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی انتخاب شد. آن موقع بود که پس از این کلاس ماسترو سگوبیا در مصاحبه‌ای که در اخبار شامگاهی ان بی سی حضور یافت در خصوص افشار پیش‌بینی کرد که او روزی به نوازنده‌ای معروف تبدیل خواهد شد. علاقه او به موسیقی معاصر منجر شد که از نخستین اجرا کنندگان آثار رضا والی، گری آیستر، گرارد روژد، لوریس چوبانیان، آرن ملنس، کامران اینجه، باربارا کولب، مرلین زیفرین و سالوادور بروتونس از میان دیگران باشد.
او کنسرت‌های متعددی در کشورهای ایران، آمریکا، انگلستان، ایرلند، کانادا، فرانسه، دانمارک، ایتالیا، آفریقا، نیوزیلند، استرالیا و آمریکای جنوبی برگزار کرده و همچنین در «ویگمور هال لندن»، «مرکز هنرهای اجرایی کندی»، «فستیوال موسیقی گرند تیتن»، «فستیوال موسیقی اسپن»، «مدرسه هنرهای تجسمی بنف»، «فستیوال موسیقی منتون» و «آکادمی آمریکایی در رم» نواخته است.
روزنامه واشنگتن پست لیلی افشار را «فوق‌العاده معصوم، عالی و بی‌عیب و نقص و قابل توجه» توصیف کرده‌است. او همچنین به عنوان بهترین گیتاریست کلاسیک زن برنده جایزه «ارویل ایچ. گیبسن» شده‌است.
مقاله‌های لیلی افشار درباره کاستل نوئوو-تدسکو و فرانسثیسکو به چند زبان در نشریات گیتار ریویو، آی۱ فرونیمو و گیتار و لوت چاپ و منتشر شده‌اند.
افشار اجراهایی از آثار رضا والی، گری آیستر، گرارد روژد، لوریس چوبانیان، آرن ملنس، کامران اینجه، باربارا کولب، مرلین زیفرین و سالوادور بروتونس را در کارنامه خود دارد.
او در سالن‌های موسیقی معروف جهان کنسرت‌های مختلفی برگزار کرد و به عنوان بهترین گیتاریست کلاسیک زن برنده جایزه “ارویل ایچ. گیبسن” شد.
لیلی افشار معتقد بود که موسیقی ایرانی دو نوع است، موسیقی محلی که بسیار شبیه موسیقی غربی است و به راحتی با گیتار نواخته می شود، و موسیقی سنتی که قابل اجرا با گیتار نیست. اما او با افزودن ربع پرده به گیتارش، موسیقی سنتی ایرانی را نیز نواخته است.
او در شرح و تفسیر موسیقی هم دست داشت و مقاله‌هایش در باره کاستل نوئوو-تدسکو و برخی آهنگسازان دیگر در نشریات مختلف بین‌المللی منتشر شده‌اند.
افشار از سال ۱۳۸۰ که دوباره سفری به ایران داشت، در رفت و آمد به کشورش بود و هر از گاهی نیز در ایران کارگاه آموزشی برگزار می‌کرد.
“ساغر”، “مسخ”، “گذار در نوا”، “هزار و یک شب”، “بیست و چهار کاپریچوی گویا”، “باخ برای گیتار کلاسیک” و “Musica da camera” از جمله آلبوم‌های افشار هستند. او همچنین کتاب‌هایی مانند “پنج آواز محلی ایرانی”، “باخ برای گیتار کلاسیک” و “آموزش گیتار کلاسیک از مبتدی تا پیشرفته” را هم در کارنامه دارد.
مراسم خاکسپاری لیلی افشار روزسوم آبان در زادگاهش، تنکابن، برگزار می‌شود.
