صادق همایونی سروستانی پژوهشگر، مردم‌شناس و پژوهشگر در حوزه فرهنگ عامه فرهنگ‌های ایران است. وی متولد سال ۱۳۱۷ در سروستان است و نزدیک به ۳۰ کتاب و ۲۰۰ مقاله از خود بر جای گذاشته است. همایونی کارهای بسیاری در زمینه فرهنگ مردم از جمله تعزیه و تعزیه‌خوانی در ایران و شیراز انجام داده است. او یکشنبه ۱۹ خرداد ۱۳۹۲، در سن ۷۹ سالگی درگذشت.

وی دانش‌آموخته دانشگاه تهران در رشته حقوق و وکیل دادگستری است. نخستین نوشته‌اش در سال ۱۳۳۰ با عنوان «اراده» در سالنامه گلستان، نخستین شعرش در سال ۱۳۳۴ در صفحه ادبی مجله روشنفکر با عنوان «ترانه» و نخستین داستانش نیز در همان سال در مجله سپید و سیاه به چاپ رسیده است. همایونی دربارهٔ فرهنگ‌های مختلف ایرانی از جمله فرهنگ‌های قشقایی، لری، مازندرانی، عرب‌های اهواز و … تحقیقاتی انجام داده است.

این شعر را با صدای حسن دلاور گوش کنید:

 


 

میمکد لبهای سرد خویش را دریاچه ی آرام

فارغ از عصیان موج و شعله ی توفان

بغضهایی در گلو دارد، دلش ریش است

گریه اش آرام و در خویش است

شعرانه با صدای حسن دلاور:

 مرگ در روزهای عاشقانه از احمدرضا احمدی

از صدای سخن عشق از سیمین بهبهانی

گوزن،‌عقاب و شبتاب از بیژن الهی

 گاه 

لب به خنده میگشاید شاد

در میان بوسه های باد

  

در دل ژرفای دورادور

نقطه ی مرغابیان پیدا

انعکاس آبی آرام؛

حدیث آینه است و شعله ی فانوس

        
در حریم پاک دریاچه؛

هزاران نی فرابگشوده

بازوهای سبز ساقه های ناز

بر طلوع چشمه های آبی شیرین

      

بغضهایی در گلو دارد، دلش ریش است

گریه اش آرام و در خویش است