برچسب: شعر

ایران، لس آنجلس یا در ونکوور، تورنتو / در استرالیایی یا در قطر به رقص آ

پس آن­چه شعر ما را ماندگار کرده و مخاطبان دیگر کشورها را انگشت به دهان گذاشته نه به خاطر زیبایی­ های ظاهری مثل وزن و قافیه است (آن­گونه که استاد بی­ بدیل ادبیات جناب شفیعی کدکنی می­گوید) و نه محتوای مذهبی و اخلاقی (آن­گونه که نظامی گنج ه­ای بزرگوار فرموده است). جاذبه­ ی شعر ما در جادویی است که سرنوشت پرفراز و نشیب این سرزمین و نامردمی­ های حاصل از غم نان و خشکی مذهب ساخته است. جوری که حافظ را سیاسی­ نویس کرد و مردم ناخوانده و نادانسته، برای گشایش کارهای­شان با دیوان­ اش فال گرفته و می­ گیرند.

«اعلامیه» با انگشت اشاره­ ات یادم نینداز که… فقط پیش از آن­که اعلامیه­ ها را پخش کنند بگذار به مرده ­ی خودم فکر کنم!   «تابوت» سرم تابوتی بود که بر شانه­ هایم می­بردم ایستاده بودم و بر گور خودم گریه می­کردم!   «مرگ مرده»…