پس آن­چه شعر ما را ماندگار کرده و مخاطبان دیگر کشورها را انگشت به دهان گذاشته نه به خاطر زیبایی­ های ظاهری مثل وزن و قافیه است (آن­گونه که استاد بی­ بدیل ادبیات جناب شفیعی کدکنی می­گوید) و نه محتوای مذهبی و اخلاقی (آن­گونه که نظامی گنج ه­ای بزرگوار فرموده است). جاذبه­ ی شعر ما در جادویی است که سرنوشت پرفراز و نشیب این سرزمین و نامردمی­ های حاصل از غم نان و خشکی مذهب ساخته است. جوری که حافظ را سیاسی­ نویس کرد و مردم ناخوانده و نادانسته، برای گشایش کارهای­شان با دیوان­ اش فال گرفته و می­ گیرند.

نمی دانم چرا و چه طور ناگهان در رونمایی کتاب شعر «بهرام خاراباف» و در آخرین دهه ی سال ۱۴۰۰، ناگهان بحث مان رفت سوی تعهد و عدم تعهد در ادبیات و هنر؛ اما خیلی زود یادم آمد، که نه من و نه دیگر اهالی…