روشن رامی (اسفند ۱۳۱۵ در اهواز – فروردین ۱۳۸۵ در اصفهان)، شاعر ایرانی بود. وی که در ابتدای جوانی، شعر را با سرودن دوبیتی آغاز کرده بود، در اصفهان، با  انجمن کمال  آشنا می‌شود و این آشنایی بعدها به حضور او در انجمن صائب می‌انجامد که پس از جدایی هوشنگ گلشیری، محمد حقوقی، جلیل دوستخواه و دیگران از جمع  کهنه‌سرایان ، تشکیل شده بود.

احمدرضا احمدی (زاده ۳۰ اردیبهشت ۱۳۱۹ در کرمان) شاعر، نمایشنامه‌نویس و نقاش ایرانی است. پدر وی کارمند وزارت دارایی بود و ۵ فرزند داشت که احمدرضا کوچک‌ترین آن‌ها بود. جد پدری وی ثقهالاسلام کرمانی، و جد مادری‌اش آقا شیخ محمود کرمانی است.

حسن فرهنگی، نویسنده‌ی ایرانی، در سال ۱۳۴۹ در تبریز به دنیا می‌آید. پیش از این رمانی از او با نام  نویسنده نمی‌میرد، ادا درمی‌آورد  کاندیدای بهترین رمان جایزه‌ی ادبیات شده، و رمان دیگرش  خاطرات عاشقانه‌ی یک گدا  جایزه‌ی مهرگان ادب را به خود اختصاص داده است.

بیژن الهی شیرازی (زادهٔ ۱۶ تیر ۱۳۲۴ – درگذشتهٔ ۹ آذر ۱۳۸۹) شاعر، مترجم، محقق و نقاش ایرانی بود. او از شاعران جریان موسوم به شعر دیگر بود. ورودش به عرصه مطبوعات در آبان ماه سال ۱۳۴۳، به دعوت فریدون رهنما با شعر «برف» اتفاق افتاد که در جنگ طرفه چاپ شد.

یدالله رؤیایی مشهور به رؤیا (زادهٔ ۱۷ اردیبهشت ۱۳۱۱ در دامغان) شاعر ایرانی است. وی اکنون در پاریس زندگی می‌کند.

نصرت رحمانی (زاده ۱۰ اسفند ۱۳۰۸ در تهران – درگذشته ۲۷ خرداد ۱۳۷۹ در رشت) یکی از شاعران معاصر نوگرای ایران بود. حسن دلاور شعر میعاد در لجن نصرت رحمانی را برای شما می خواند.