شعری از روشن رامی
روشن رامی (اسفند ۱۳۱۵ در اهواز – فروردین ۱۳۸۵ در اصفهان)، شاعر ایرانی بود. وی که در ابتدای جوانی، شعر را با سرودن دوبیتی آغاز کرده بود، در اصفهان، با انجمن کمال آشنا می‌شود و این آشنایی بعدها به حضور او در انجمن صائب می‌انجامد که پس از جدایی هوشنگ گلشیری، محمد حقوقی، جلیل دوستخواه و دیگران از جمع کهنه‌سرایان ، تشکیل شده بود.
چنین کنند بزرگان: قسمت سوم
یادش به خیر دکتر محمود انوار در کلاس هایش همیشه می گفت اگر قرآن نبود؛ گلستان سعدی برای هدایت بشر کافی بود. حال سوال این جاست که ما به پندهای سعدی اندیشیده ایم یا چون خود را مرید او دانسته ایم و او را بزرگ می شماریم، نیازی نمی بینیم که به حرف هایش فکر کنیم.
داستان کوتاه سلدیس
چند روزی بود که در شبکه های اجتماعی در جستجوی همکلاسی دوران دبستانم بودم. بسیار مشتاق بودم تا پیدایش کنم. دختر ظریفی که توازن زیبایی از صورتی گرد، پوستی گندم گون، بینی کوچک را به رخ می کشید. چشم هایش مثل دو خلیج که خدا با حوصله آنرا خلق کرده باشد روی صورتش پادشاهی می کرد.
از صدای سخن عشق
سیمین خلیلی (۱۳۰۶-۱۳۹۳) معروف به «سیمین بهبهانی» فرزند عباس خلیلی از چهره های به یاد ماندنی و شاعر صاحب سبک درعرصه غزل فارسی و همچنین از زنان پیشرو در اندیشه و ادبیات و سنت‌گریز معاصر بود که در زمینه مفاهیم انسانی حقوق بشر و حقوق زنان نیز فعالیت می‌کرد.
به پیشگاه ستم دیدگان افغانستان
در مهرماه سال ۱۳۸۰ خورشیدی و به هنگام چیرگی ددمنشانه طالبان بر گوشه ای از خراسان بزرگ (افغانستان ستمدیده) سروده شد.
چنین کنند بزرگان : قسمت دوم
افراد بی شماری با یک کوله پشتی؛ یا یک دوچرخه دور دنیا را گز می کنند و کک شان هم نمی گزد؛ اما من و همه ی آنان که در دهه های ۵۰ یا قبل از آن به دنیا آمده باشند، می دانیم که خانواده ی جوانانی که مشمول خدمت سربازی شده بودند، خداخدا می کردند که فرزندشان به شهر غریب اعزام نشود.
نساجیِ شهرِ خسته
داستان کارخانه ی نساجی را همه می دانستند چه افرادی که متولد این منطقه بودند و چه افرادی مثل ما که بومی نبودیم. کاش دیگر همه بدانند.سال ۱۳۰۷ همای سعادت روی آسمان روستایی به نام علی آباد، عشوه کنان پرواز کرد و رضا شاه در مسیر سفرش به شمال، نظری به زمین های وسیع کشاورزی و مزارع اطراف این منطقه انداخت و دستور ساخت کارخانه را داد تا رعایای این‌جا منتظر خرید این و آن نشده، بلافاصله بتوانند نتیجه‌ی زحمت و زراعت خود را به یک پاداش قابل قبولی تبدیل کنند.
چرا شعر این قدر مهم است؟
پس آنچه شعر ما را ماندگار کرده و مخاطبان دیگر کشورها را انگشت به دهان گذاشته نه به خاطر زیبایی های ظاهری مثل وزن و قافیه است (آنگونه که استاد بی بدیل ادبیات جناب شفیعی کدکنی میگوید) و نه محتوای مذهبی و اخلاقی (آنگونه که نظامی گنج های بزرگوار فرموده است). جاذبه ی شعر ما در جادویی است که سرنوشت پرفراز و نشیب این سرزمین و نامردمی های حاصل از غم نان و خشکی مذهب ساخته است. جوری که حافظ را سیاسی نویس کرد و مردم ناخوانده و نادانسته، برای گشایش کارهایشان با دیوان اش فال گرفته و می گیرند.
