زندان زنان فیلمی به کارگردانی و تهیه‌کنندگی منیژه حکمت و نویسندگی فرید مصطفوی (بر اساس طرحی از منیژه حکمت) محصول سال ۱۳۷۹ است. پگاه آهنگرانی، رؤیا نونهالی و رؤیا تیموریان از بازیگران این فیلم هستند. این فیلم، اولین فیلمی که با استفاده از پوستیژ برای بازیگران زن، حجاب را به عبارتی دور زد و چندسالی توقیف ماند تا در دهه هشتاد رنگ پرده را ببیند. حکمت فیلمسازی را با یک اثر بحث‌برانگیز آغاز کرد. «زندان زنان» هم به‌خاطر موضوعش و هم به‌خاطر داستان توقیفش سر و صدای زیادی به‌پا کرد که در دیده‌شدنش هم بی‌تاثیر نبود.

فیلم به ماجراهای اجتماعی و سیاسی سه دهه از تاریخ در حوالی سال‌های انقلاب به‌واسطه زندانیان حاضر در زندان زنان می‌پردازد و دغدغه‌های حساسیت‌برانگیزی را مطرح می‌کند که خط قرمزها را جابه‌جا می‌کند. «زندان زنان» صحنه‌های تأثربرانگیز و قابل‌تأمل کم ندارد که تماشاگر را سر جایش میخکوب کند. مثلاً کاراکتری که ویولن می‌زند و از مجاهدانی است که به‌زودی اعدام می‌شود، یکی از خرده داستان‌های میخکوب کننده و به‌یادماندنی است.

خلاصه داستان

در زندان زنان، رئیس جدید، قوانین تازه ای برای افراد خاطی در نظر می گیرد اما میترا یکی از زندانیان که به خاطر قتل ناپدری خود زندانی است تن به این قوانین نمی دهد و با کوتاه شدن موی سر و حبس در سلول انفرادی تنبیه می شود. زندانی دیگری به نام گل اندام دختر کوچکش سپیده را در شب بمباران هوایی به دنیا می آورد. هفت سال بعد دختری به نام سحر درون بندهای داخل زندان به انحراف کشیده می شود و در نهایت خودکشی می کند.

سوسن تسلیمی : حادثه قریب‌الوقوع

ده سال بعد که میترا زندانی پیری شده، قوانین زندان تغییر می یابد و همزمان گروهی از دختران جوان خیابانی به رهبری سپیده (دختر گل اندام که در زندان به دنیا آمده) به بند میترا می آیند، اما میترا نسبت به سپیده احساس مادرانه پیدا کرده و از او مراقبت می کند. حکم آزادی میترا صادر شده اما او از بیرون رفتن امتناع می ورزد. تا این که سپیده آزاد می شود و از او می خواهد که او را همراهی کند.