استفاده از مطالب، تصویرسازی ها، عکس ها، فیلم ها و پادکست ها با ذکر منبع و لینک مستقیم به وب سایت پلاك 52 بلامانع است.
بیش از یک هفته است که از سیلی ویل اسمیت به کریس راک بر صحنه‌ی اسکار ۲۰۲۲ به خاطر شوخی «جی.آی. جین» او با همسر اسمیت جیدا پینکت می‌گذرد، اما گویا بحث داغی که به راه انداخته است تمامی ندارد. همین‌طور تبعاتی که برای ویل اسمیت یکی پس از دیگری به همراه داشته و احتمالاً در آینده نیز خواهد داشت.
اما به جز چند واکنش در چهره‌ی بعضی بازیگران حاضر در مراسم، از جمله نیکول کیدمن که در فضای مجازی از سایرین بیشتر دست به دست شد، و عذرخواهی خود اسمیت در سخنرانی پیروزی‌اش، اعضای آکادمی و حاضرین هیچ اقدامی در حین برنامه در این خصوص نکردند، و حتی به طور متناقض‌گونه‌‌ای ویل اسمیت جایزه‌ی بهترین بازیگر نقش اول برای بازی در فیلم «شاه ریچارد» (King Richard) را برد و تشویق ایستاده هم دریافت کرد.
شاید حاضرین احساس کرده‌اند باید به این شکل شرمساری حاصل از آن حرکت ناپسند عمومی را از بین ببرند. حتی تصاویری از دلداری دادن بعضی بازیگرها از جمله بردلی کوپر و دنزل واشنگتن به اسمیت هم منتشر شده است.
تماشا کنید : بردلی کوپر در کوچه کابوس !
و بدین ترتیب همه‌چیز به بعد از مراسم و شبکه‌های اجتماعی موکول شد. موج انتقادهای بی‌رحمانه و کوبنده نسبت به عملی که هیچ جای دفاعی ندارد، به طور انفجاری جاری شد و همچنان هم ادامه دارد. تعابیر چندجانبه و گوناگون بود. خشونت و خشونت علنی آن هم در مراسمی که به قولی مهم‌ترین رویداد سینمایی جهان به حساب می‌آید و مخاطب میلیونی دارد، نه فقط قابل دفاع نیست که قابل سرزنش است، آن هم به خاطر جوکی نه چندان اهانت‌آمیز. ابن شوخی‌ای نیست که بخواهد چنان واکنش تند و خشنی را در برداشته باشد؛ به خصوص اگر فرض را بر این بگذاریم که کریس راک از بیماری جیدا اسمیت خبر نداشته و صرفاً با مدل موی سرش شوخی کرده که شوخی خنده‌داری هم نیست.
تماشا کنید:
کوچه کابوس با بازی بردلی کوپر
حتی با وجود آگاهی از شرایط به‌خصوص همسر آقای اسمیت، از سوی یک کمدین در مقام اهداکننده‌ی جایزه (که در این مورد بخصوص سابقه‌ی میزبانی مراسم اسکار را هم دارد و جنس شوخی‌اش برای حاضرین و مخاطبان ناآشنا نیست) عجیب نیست.
شاید اگر این خشونت از سوی یک سیاهپوست در برابر یک سفیدپوست بود، می‌شد تعابیر سمبلیک از آن کرد و بهانه‌ای تاریخی برایش دست و پا کرد. مثلاً آن را مشت اعتراض یک سیاهپوست در برابر سفیدپوستانی دانست که به اندازه‌ی تاریخ سرزمین‌شان به آن‌ها ظلم کرده‌اند، حق‌شان را خورده‌اند و تحقیرشان کردند.
اما اینجا یک برادر به یک برادر دیگر تعرض کرده و این جدا از فرهنگ جهانی در فرهنگ سیاهپوستان نه فقط ناپسند که خیانت است. به هر روی، نکوهش خشونت و خشونت علنی که عملی مقبوح در جامعه‌ی انسانی است، مهم‌ترین نکته‌ای بود که معترضان و منتقدان روی آن دست گذاشتند.
واندا سایکس، یکی از سه مجری زن مراسم، که او هم از جامعه‌ی امریکایی افریقایی تباران است (آکادمی امسال در انتخاب مجری‌ها،مهمانانان، اهداکنندگان جوایز و برندگان نهایت دقت و احتیاط را در رعایت توازن و عدالت میان سفید و سیاه به خرج داده بود؛ اینکه در چنین حالتی دو نفر از جامعه‌ی دوم، طرفین چنان رویارویی‌ای بودند خود طنز تلخی است)، در گفت‌وگویی با الن دجنرس گفت که چون کریس راک جزو میزبانان برنامه بود در برابر حمله به او احساس مسئولیت می‌کند، و به خاطر اهانتی که روی صحنه و جلو چشمان حاضرین و مخاطبان برنامه به او شد، ابراز تأسف و همدردی کرد. چند بازیگر دیگر از جمله جیم کری هم به سیلی ویل اسمیت واکنش منتقدانه نشان دادند. کری گفت حالش از تشویق ایستاده برای اسمیت بد شده است.
نشریه‌ی بلومبرگ در نگاهی تحلیلی آماری جامعه‌شناختی در واکنش به جریان‌های شکل‌گرفته بعد از سیلی ویل اسمیت به کریس راک در مقاله‌ای نوشته‌ی کریس براینت،افزایش رفتارهای مشابه را به ویژه در دو سال اخیر نتیجه‌ی هشداردهنده‌ی همه‌گیری ویروس کووید-۱۹ دانسته است.
به گزارش بلومبرگ، آمار و ارقام نشان می‌دهد که در ایالات متحده، کارمندانی همچون مهمانداران هواپیما و پرسنل سازمان بهداشت که با مردم بیشتر تعامل دارند به طور مرتب مورد تعدی واقع می‌شوند. تلفات جانی ناشی از ترافیک رو به افزایش است. قتل، جنایات ناشی از نفرت و خشونت خانگی هم همین‌طور.
براینت نوشته است: «مردم عصبانی‌تر و بی‌طاقت‌تر شده‌اند. خشم و بی‌صبری جای مهر و خویشتن‌داری را گرفته است. ما فراموش کرده‌ایم چطور در برابر هم متمدنانه رفتار کنیم. زمان آن فرا رسیده است که دوباره یاد بگیریم چطور درست رفتار کنیم.»
این قصه سر دراز دارد
کلادیا اِلِر از ورایتی در مقاله‌ای درباره‌ی حمله‌ی اسمیت به راک نوشته است:
«هرچه مردم زمان بیشتری برای هضم کردن حمله‌ی شوکه‌کننده و سیلی ویل اسمیت به کریس راک در بیست و هفتم مارس پیدا می‌کنند، بیشتر از اسمیت به خاطر خراب کردن بزرگ‌ترین شب سال هالیوود عصبانی می‌شوند. اسمیت با این کار نه تنها لحظه‌ی طلایی خودش، یعنی بردن جایزه‌ی بهترین بازیگر نقش اول مرد، را خراب کرد بلکه شبی را که می‌توانست برای همه از میزبانان اسکار گرفته تا سایر نامزدها و برندگان و مخاطبان زنده و تلویزیونی لذت‌بخش باشد از آن‌ها ربود.»
البته در ادامه‌ی این جریان دنباله‌دار سورئالی که راه افتاده است، اسمیت حرکت خودش در اسکار را «شوکه‌کننده، دردناک و توجیه‌ناپذیر» خواند و با اعتراف به ضربه‌ای که با این حرکتش به تمام کسانی به گونه‌ای درگیرش شدند وارد کرده است، اعلام کرد که از آکادمی اسکار کناره‌گیری می‌کند. او همچنین گفت هر گونه اقدام انضباطی‌ای را که تصمیم‌گیرندگان آکادمی بخواهند برایش در نظر بگیرند خواهد پذیرفت.
نویسنده‌ی نشریه‌ی ورایتی با هوشمندانه خواندن این واکنش ویل اسمیت گفت که او در واقع با این کار به آکادمی پیش‌دستی کرده است، چرا که می‌دانست آکادمی بدون شک خودش دست به چنین اقدامی خواهد زد.
اما حالا آکادمی که از سوی افکار عمومی برای واکنش درست نشان دادن به رفتار ناپسند اسمیت در اسکار به شدت تحت فشار است، چه کار می‌خواهد بکند؟ نگذارد سال آینده اسمیت برای اهدای جایزه‌ی بهترین نقش اول زن به عنوان برنده‌ی جایزه‌ی بهترین بازیگر نقش اول مرد سال پیش به مراسم بیاید؟ هیچ‌کس بر این باور نیست که اسکارش را از او پس خواهند گرفت، چرا که تا به حال چنین اتفاقی نیفتاده و اسمیت شایسته‌ی جایزه‌ای که گرفته بوده است. بنابراین آکادمی هم تحت فشار است و هم شهرتش در حال تخریب. جامعه امروز توقع پاسخگویی دارد. حتی اگر هم صنفان و دوستان آقای اسمیت با مردم همسو نباشند.
به گزارش روایتی، کوئست‌لاو که در اسکار امسال برای اولین تجربه‌ی کارگردانی‌اش، «تابستان روح» (Summer of Soul)، جایزه‌ی بهترین مستند را لحظاتی بعد از سیلی ویل اسمیت به راک از دست خود راک گرفت، پنج روز بعد از مراسم اسکار در توئیتر نوشت:
«می‌شه لطفاً بس کنید حرف زدن از این موضوع رو؟»
الر با اشاره به این توئیت می‌گوید امکان ندارد این فاجعه به این زودی‌ها به پایان برسد. او معتقد است به رغم تمام آنچه ما می‌دانیم و روی صحنه دیده‌ایم، رفتن اسمیت به روی صحنه، سیلی زدنش به راک، فحاشی با صدای بلند بعد از نشستن روی صندلی، هنوز پرسش‌های زیادی بر سر دلیل و انگیزه‌ی اسمیت وجود دارد.
الر می‌نویسد:
«مهم‌ترین قطعه‌ای پازل که گم شده این است که در آن فاصله‌ی کوتاه میان خندیدن اسمیت به شوخی راک و تصمیم به حمله کردن به او دقیقاً چه اتفاقی افتاد. آیا همسرش که ما در فیلم ضبط‌شده از مراسم می‌بینیم بعد از شوخی راک سرش را تکان می‌دهد و چشم‌هایش را گرد می‌کند، چیزی به او گفته یا اسمیت خودش واکنش او را دیده و تصمیم گرفته برود روی صحنه و یقه‌ی راک را بگیرد؟ اگر ای‌بی‌سی تصویر این صحنه را دارد، چرا تا به حال پخشش نکرده است؟»
الر معتقد است اسمیت بهتر است خیلی زود در گفت‌وگویی به پرسش‌هایی از این دست پاسخ دهد و کل ماجرا را روشن کند. همین حالا هم گمانه‌زنی‌هایی مبنی بر گفت‌وگوی اسمیت و اپرا وینفری یا یکی در حد و اندازه‌ی او وجود دارد. بسیاری دوست دارند که این بازیگر توضیح دهد چرا دست به چنین کاری زده و چرا از شرمساری بعد از مراسم به همراه همسرش مستقیم به خانه نرفته و در مهمانی بعد اسکار ونیتی فر (Vanity Fair) هم شرکت کرده است. بنابراین، بله، این قصه سر دراز دارد.
تعلیق ساخت دو پروژه‌ی بزرگ سینمایی با حضور ویل اسمیت
یک روز پس از خبر استعفای اسمیت از آکادمی علوم و هنرهای سینما، هالیوود ریپورتر اعلام کرد که ساخت دو پروژه‌ی مهم و بزرگ با بازی اسمیت یعنی «پسران بد ۴» (Bad Boys 4) سونی پیکچرز و Fast and Loose نتفلیکس متوقف شد.
مطالعه کنید : ویل اسمیت در سریال مستند جدید قطب به قطب
نشریه‌ی فوربز در مقاله‌ای در واکنش به این تصمیم سونی و نتفلیکس نوشته است که هیچ استودیویی نمی‌خواهد اولینی باشد که پول‌های پروژه‌ی بلاک‌باستری را خرج ساخت فیلمی کند که بعد از اکران تازه متوجه شود بله، حادثه‌ی ناگوار اسکار بر میزان تمایل مخاطبان به دیدن ویل اسمیت روی پرده، حتی در فیلم فرنچایزی که فروش آن تضمینی است، تأثیر داشته است. البته نویسنده‌ی مقاله تحلیل می‌کند که شاید هم چنین اتفاقی نیفتد، چون حتی اگر بسیاری از مخاطبان حاضر نباشند به خاطر ویل اسمیت به سالن‌های سینما بیایند، از نتفلیکس تصویر او را تحمل خواهند کرد.
با این حال، نویسنده‌ی فوربز معتقد است با اینکه در عصر اینترنت اخبار سریع‌تر از همیشه پخش می‌شود، ما نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم عواقب حمله‌ی روی آنتن زنده‌ی اسمیت به راک تنها ظرف یک هفته به پایان برسد. شاید تا سال‌ها متوجه نشویم که آیا این اتفاق بر حرفه‌ی اسمیت تأثیر گذاشته است یا نه.
البته نویسنده احتمال می‌دهد مخاطبان از قسمت چهارم فرنچایز «پسران بد» و قسمت دوم «علاء الدین» همچنان استقبال کنند، اما چه حرفه‌ی اسمیت مرده چه صرفاً به تعلیق درآمده باشد، هیچ‌کس نمی‌داند خود این بازیگر می‌خواهد چگونه به کارش ادامه دهد و چه پروژه‌هایی را در الویت قرار دهد.
آنچه محرز است این است که نه اسمیت نیاز دارد کار کند و نه نتفلیکس چه Fast and Loose امسال ساخته شود چه سال آینده، ورشکسته می‌شود. از نگاه نویسنده‌ی فوربز این یک تصمیم تجاری و فرهنگی اشتباه برای بازیگر/ تهیه‌کننده است که بخواهد بعد از بیست و پنج سال سودآوری به یکباره تبدیل به شخصیتی منفی و طردشده شود. شاید هم مثل تام کروز، که پیش از حاشیه‌های زندگی‌اش منجر به ریزش مخاطبان فیلم‌هایش شده بود، با تولید و بازی در اکشن‌های علمی و تخیلی سودآوری‌اش را تضمین کند.
* آزاده اتحاد
