نام این ایزدبانو اولین بار در کتیبه هخامنشی در دوره اردشیر دوم دیده می شود. او آخرین خدای مورد پرستش هخامنشیان در کنار اهورامزدا و میترا است. او ایزد آب های زمینی و آسمانی، فراوانی و نعمت و شکوه زندگی و زاد و ولد، مربی گیاهان و ستوران است.