دسته: یک فیلم، یک دیالوگ

بار دیگر رسیدیم به یکی از استادان مسلم تاریخ سینما یعنی استنلی کوبریک بزرگ کسی که در طی مدت زمان کمی بیش از چهل و پنج سال تنها سیزده فیلم ساخت.

فیلم موسیو وردو فرزند زمانه اش بود، اما در دوره ای بسیار خطرناک ساخته شد. دورانی که مک کارتی در سنای آمریکا کمیته ای برای کشف فعالیت های به زعم خودش ضد کمونیستی تشکیل داده بود و با ذره بین و موچین در به در به دنبال هرگونه نشانه ای از کمونیسم می گشتند.

کسوف برای آنتونیونی یک قدم دیگر رو به جلو بود. سکانس هفت دقیقه ی پایانی فیلم که درواقع درباره فقدان است، تنها از ذهن نابغه ای همچون آنتونیونی می تواند برآید.

اجاره‌نشین‌ها نه‌تنها یکی از بهترین فیلم‌های داریوش مهرجویی که یکی از مهم‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران هم هست. فیلمی که نامش همیشه در لیست ده فیلم ایرانی برتر و برگزیده منتقدان سینمایی به چشم می‌خورد.

داستان این مجموعه در بیرمنگام انگلستان جریان دارد و به کارهای گروه جنایتکار پیکی بلایندرز در عواقب مستقیم جنگ جهانی اول می‌پردازد که از اواخر قرن نوزدهم و پس از جنگ جهانی اول فعالیت داشت. این گروه که از محرومیت‌های شدید اقتصادی طبقه کارگر انگلیس خارج شده بود، بیشتر از مردان جوان طبقه متوسط تشکیل شده بود.

این فیلم داستان دو ستاره‌شناس را روایت می‌کند که در تلاشند به بشریت دربارهٔ یک ستارهٔ دنباله‌دار که زمین را نابود خواهد کرد هشدار دهند. این رویداد برخوردی تمثیلی در مورد گرمایش جهانی است و خود فیلم به‌صورت طنز به بی‌تفاوتی دولت و رسانه‌ها به تهدیدات تغییرات اقلیمی می‌پردازد.