دسته: از پیله تا پرواز

در تمام زمانی که با شما خوانندگان گرامی همراه بوده ام، تنها یک دغدغه ی مهم داشته ام: درددل کردن از نوع فرهنگی و کوشش برای به دست دادن تعریفی تازه از حیات فرهنگی تاریخ کشورمان، ایران عزیز.

با بررسی دیوان اشعار شاعران مان درمی یابیم، که باورهای نامبارکی درباره ی زنان وجود داشته است که جامعه را به سوی مردسالاری عمیقی پیش برده است.

در پی اتفاقی خجسته و به مناسبت بزرگداشت هشتصدمین سال هجری قمری ورود شمس تبریزی به قونیه، برای دیدار با مولانا جلال الدین، کتاب «هشت قرن کسوف» در انتشارات تخته سیاه، منتشر شد.

شاید بسیاری از ما تصور کنیم که اصطلاح دروغ مصلحتی را مردم ساخته اند؛ تا در مواردی که نفع شان ایجاب می کند از آن بهره ببرند؛ اما این طور نیست.

یادش به خیر دکتر محمود انوار در کلاس هایش همیشه می گفت اگر قرآن نبود؛ گلستان سعدی برای هدایت بشر کافی بود. حال سوال این جاست که ما به پندهای سعدی اندیشیده ایم یا چون خود را مرید او دانسته ایم و او را بزرگ می شماریم، نیازی نمی بینیم که به حرف هایش فکر کنیم.

افراد بی شماری با یک کوله پشتی؛ یا یک دوچرخه دور دنیا را گز می کنند و کک شان هم نمی گزد؛ اما من و همه ی آنان که در دهه های ۵۰ یا قبل از آن به دنیا آمده باشند، می دانیم که خانواده ی جوانانی که مشمول خدمت سربازی شده بودند، خداخدا می کردند که فرزندشان به شهر غریب اعزام نشود.

چه بسا که اگر همان آدم های قدیمی، امروز، همان حرف ها را می زدند، برمی آشفتیم و به مناظره و مباحثه و مجادله برمی خاستیم؛ اما چون آن ها دیگر نیستند و به عبارتی دست شان از دنیا کوتاه است و پشت سر مرده هم نباید حرف زد، حرف شان را دربست می پذیریم.