معرفی کتاب زیر آسمان سفید 

 Under a White Sky

“تقریباً هیچ سنگ، برگ یا فوت مکعب روی زمین اکنون از امضای ناشیانه ما نجات یافته است. جهان طبیعی از بین رفته است.” ناتانیل ریچ

ده هزار سال است که بشر سرش را از غار خارج کرده و جهان را عرصه ی خام خودش دید. ورود به عرصه ی کشاورزی و تربیت دام و سرانجام یکجا نشینی از اثرات آن بود. از اینجا به بعد بود که اتفاقات دومینو وار در زندگی بشر آغاز شد که در ابتدا برای هزاران سال بسیار کند به پیش می رفت. اما سرانجام با وقوع انقلاب صنعتی در اواخر قرن هجدهم و پیشرفت های پزشکی در نیمه اول قرن بیستم به خصوص با کشف آنتی بیوتیک ها، دومینوی تغییرات بسیار سرعت گرفتند.

معرفی کتاب با صدای داوود قنبری

آیزاک آسیموف با شگفتی زمانی گفته بود که در طول سال های 1930 تا 1960 دانش بشر به اندازه ی کل تاریخ بشر پیش رفته است. اما امروزه حجم دانش ما در کمتر از هر پنج سال دو برابر می شود.

گوش کنید : معرفی کتاب کلارا و خورشید 

حجم عظیمی از دانش و پیشرفت که ما را وارد عرصه تکنولوژی و البته فراتکنولوژی کرده است، زندگی ما را نسبت به پیشینیان بسیار بهتر کرده است. امروزه بیشتر و با کیفیت بیشتری می خوریم، بیشتر مسافرت می رویم. بیشتر لباس می پوشیم. اما اکنون سوال اینجاست حال کره زمین چطور است؟

الیزابت کولبرت روزنامه نگار برجسته که شش سال پیش با کتاب انقراض ششم به شهرت رسیده بود اینک با کتاب جدیدش زیر آسمان سفید، مجددا به همین مسئله پرداخته است که ما با سیاره خود چه کرده ایم و از آن مهم تر اینکه چه چشم اندازی در پیش روی ماست.

الیزابت کولبرت تمام راه هایی که تمدن پیش روی ما گذاشته اما عملا ما را در چرخه ای گرفتار کرده است که یک سوی آن نابودی محیط زیست خودمان است را به ما نشان می دهد. مثال های او بسیارند و برای تک تک آنها به سفر رفته است.

از جمله لایروبی رودخانه می می سی پی که باعث شده است تا تغییرات اقلیمی گسترده ای حادث شود که این هم باعث شده تا به دنبال تکنولوژی های جدید برویم که بتوانیم خرابی های قبلی را درست کنیم که خودشان باعث خرابی های جدید می شوند که باعث می شود تا باز به دنبال راه های جدید برای بازسازی خرابی های جدید برویم و همینطور در چرخه ای ظاهرا بی پایان گرفتار شویم.

به اجرای آرمین امتیاز بدهید : امتیاز خود را ثبت کنید

به قول نویسنده:

” برای انتقال فاضلاب به محلی مناسب‌تر، جریان رودخانه را معکوس می‌کنیم؛ برای پرورش یونجه در بیابان، از سفره‌های آب زیرزمینی بهره‌برداری می‌کنیم؛ برای به حرکت درآوردن ماشین‌ها، از اعماق زمین زغال‌سنگ و نفت استخراج می‌کنیم و می‌سوزانیم. هرچه به مداخلات بزرگ‌تری دست می‌زنیم، مصیبت‌های جدیدتری به بار می‌آوریم که به‌نوبۀ خود مداخلات هوشمندانه‌تری می‌طلبند.”

از همه تلخ‌تر، بررسی “فناوری‌های ضد انتشار دی‌اکسیدکربن”  است که برای جلوگیری از گرم‌شدن زمین طراحی شده‌اند. این طرح‌ها، در بلندپروازانه‌ترین نسخه‌ها، قصد دارند با افشاندن ذرات بازتابنده در استراتوسفر، حرارت خورشید را منحرف کنند، کاری که ممکن است به لایۀ اوزون آسیب برساند، باعث خشک‌سالی و باران اسیدی شود و رنگ آبی آسمان را سفید کند. گذشته از همۀ این‌ها، ممکن است بی‌نتیجه باشد و، حتی اگر به انجام برسد، به‌شکلی نگران‌کننده بازده نزولی دارد:

اگر در سال اول اجرای این برنامه لازم باشد ۱۰۰هزار تن سولفیت پراکنده شود، ده سال بعد، برای رسیدن به نتیجۀ مشابه، به یک‌میلیون تن سولفیت نیاز است. کولبرت می‌نویسد اگر این کار گاه‌به‌گاه قطع شود، کل گرمای معوقه «به‌یک‌باره سرریز می‌شود، مانند بازکردن درِ یک فر به ابعاد زمین». او با تردیدی عمیق یادآور می‌شود که شاید این کار تنها امیدمان باشد.

کتاب با استقبال مناسبی از سوی مخاطبان روبرو شده است.

جف گودل، از رولینگ استون، کتاب کولبرت را با گفتن این جمله تحسین کرده: «برای اینکه یک شهروند آگاه در سیاره زمین باشید، باید الیزابت کولبرت را بخوانید. ..»

کتاب در فهرست جایزه مدال 2022 بنیاد ویل کارنگی قرار گرفته و در لیست ده کتاب برتر روزنامه واشنگتن تایمز قرار گرفت.