روشن رامی (اسفند ۱۳۱۵ در اهواز – فروردین ۱۳۸۵ در اصفهان)، شاعر ایرانی بود. وی در نظامیه (محلی نزدیک به اهواز) به دنیا آمد. دوران دبستان و دبیرستان را در شهرهای اندیمشک و اهواز گذراند و سپس برای رفتن به دانشگاه به تهران سفر کرد، اما در نهایت، از سال ۱۳۴۰ در اصفهان ساکن شد و شغل معلمی را برگزید.

وی که در ابتدای جوانی، شعر را با سرودن دوبیتی آغاز کرده بود، در اصفهان، با  انجمن کمال  آشنا می‌شود و این آشنایی بعدها به حضور او در انجمن صائب می‌انجامد که پس از جدایی هوشنگ گلشیری، محمد حقوقی، جلیل دوستخواه و دیگران از جمع  کهنه‌سرایان ، تشکیل شده بود. اعضای انجمن صائب، در سال ۱۳۴۴ اولین شمارهٔ جنگ اصفهان را منتشر کردند.

روشن رامی

در سالهای تدریس، رامی توسط ساواک دستگیر می‌شود و به زندان می‌افتد و این به گفتهٔ خودش  آغاز درگیری با آموزش و پرورش  بوده است که حتی بعد از سال ۱۳۵۷ و ۱۳۵۸ هم ادامه می‌یابد و به اخراج او از آموزش و پرورش می‌انجامد.

پس از این، وی تا پایان عمر با وجود تنهایی و فقر به سرودن شعر می‌پرداخت و حاصل آن سال‌ها چاپ چند دفتر شعر از آثارش است.

این شعر را با صدای حسن دلاور گوش کنید:

پیوسته به کاسه ­های مسی کوفتیم

ماه!

می­خواهی چای برایت دم کنم؟

و چاله ­ای پُرِ آتش؟

شعرخوانی با صدای حسن دلاور:

 مرگ در روزهای عاشقانه از احمدرضا احمدی

از صدای سخن عشق از سیمین بهبهانی

گوزن،‌عقاب و شبتاب از بیژن الهی

ماه!

با پهلوی شکافته

افتاده بود در کنار آتش

 

دختر

چه پنهان می ­کنی در چشمانت؟

دریایی اشک؟

 

مرد

چه پنهان می­ کنی در قلبت؟

خاموشی؟

دیگر هیچ پنجره ­ای

آوازت را نخواهد شنید