افشین حُر

تقدیم به روح عالیقدر خسرو آواز ایران، استاد محمدرضا شجریان،‌که در موسیقی خوش آهنگ هستی، همواره خود را «لا» و «سکوت» می دانست.

آهنگ جهان در ساز تو بود

در نغمه ی آن آواز تو بود

خلقت همه چون «اصوات و زمان»

از روز ازل جاری و روان

نت ها پی هم، میزان کنی اش

در اوج و فرود همسان کنی اش

در نغمه ی تو بودم چو «سکوت»

همسایه ی «لا»، در بین خطوط

گر نیست به من رنگی و صدا

هستم به سرود، بی بانگ و ندا

من هست شدم از نیست و هست

هستیِ من از لحن تو شدست