استفاده از مطالب، تصویرسازی ها، عکس ها، فیلم ها و پادکست ها با ذکر منبع و لینک مستقیم به وب سایت پلاك 52 بلامانع است.
دکتر نرگس حسینی در کنار حرفه‌ی اصلی خود که پزشکی است، تجربه‌ای بالغ بر یازده سال در زمینه‌ی نویسندگی داستان دارد. اولین کتابهای او به نام‌های چیکسای، دنیا را به پایت خواهم ریخت و ماهرخ و ققنوس در سال ۱۳۹۷ ه.ش از انتشارات درج سخن چاپ شد. کتابهای بعدی ایشان به نام‌های رقص واژه‌ها، شهد و شرنگ و هارای در سال‌های بعد از انتشارات صدای معاصر چاپ شده است. رمان چاپ شده‌ای هم به نام منسی از انتشارات علی دارد. در حال حاضر هم رمان‌های عطر سپید مریم و بانوی رنگ‌های شکوفان او در نوبت چاپ در دو انتشارات دیگر هستند. نرگس حسینی فعالیت خود را در داستان‌نویسی در زمینه‌ی داستان‌های اجتماعی در سایت‌های داستان‌نویسی و وبلاگ شخصی شروع کرد. بعد از چاپ اولین رمان‌ها، از داستان‌نویسی در فضای مجازی فاصله می گیرد و رمان هارای را زیر نظر استاد گران‌قدر دکتر محسن مشایخی، دکترای ادبیات، می نویسد که این داستان دری می شود برای فعالیت او در زمینه‌ی استفاده از گویش‌های مختلف در داستان‌هایش برای نوآوری در سبک نگارش رمان‌های اجتماعی و آشنا کردن خواننده با گویش‌های شیرینی که در ایران عزیز داریم. رمان سلیم سامورایی یکی از داستان های بسیار جالب و خواندنی خانم دکتر نرگس حسینی است که برای اولین بار در پلاک۵۲ به دوستداران داستان های پارسی تقدیم می شود .
بیشتر از یک ساعت تا بلند شدن صدای اذان ظهر از گلدسته‌های مسجد مانده بود و بازارچه مثل همیشه رنگ‌وبوی حیات داشت و پر بود از شورونشاط. کاسبان یا سرگرم کاروبار خودشان بودند یا دم در دکان گفت‌وگو می‌کردند.
فرفره‌فروش داد می‌زد:
– آی فرفره … فرفره‌های رنگی.
جمله‌اش به آخر نرسیده، پشمک‌فروش صدایش را بلند می‌کرد:
-پشمک… پشمکای شیرین‌تر از قند و عسل.
آب‌حوضی و سفیدگر و نمکی هم از کسب‌وکار خودشان می‌گفتند و خِرت‌خِرت برس ماشاالله واکسی هم از آن‌ها عقب نمی‌ماند و لابه‌لای همهمه‌ی عابران و جیغ و گریه‌ی کودکان به گوش می‌رسید. بساط چای‌خانه مَش‌حسن هم مثل همیشه به راه بود و بروبیای خودش را داشت. پشت یکی از میزهای چای‌خانه، غلوم‌آتیشی، کریمجیرجیرک، مملی‌‌هوش، جلال‌خاک‌انداز، اکبرفِنچ، جوات‌رادار و رحیم‌ننه‌قمر بی‌صبرانه انتظار رئیس‌شان سلیم‌سامورایی را می‌کشیدند. همگی از لوطی‌های صاف‌و‌ساده، بی‌شیله‌پیله، بی‌ریا و بی‌تزویر بازارچه بودند و معمولاً وقت غروب که دل‌شان می‌گرفت، هشت نفرشان در چای‌خانه دور هم می‌نشستند و به قول خودشان شر و ور[1] می‌گفتند و قهقهه‌شان عالم را برمی‌داشت. اما آن روز جوات‌رادار خبر مهمی داشت و همگی قبل اذان ظهر در چای‌خانه جمع شده و برای سلیم‌سامورایی هم پیغام فرستاده بودند که خودش را فوری برساند، ولی او هنوز نیامده بود.
هرکدام از این افراد بر اساس خصوصیت رفتاری، شکل و قیافه‌شان لقبی داشتند؛ مثلاً کریمجیرجیرک خیلی حرف می‌زد. اکبرفِنچ ظریف و ریزه‌‌میزه بود، غلوم‌آتیشی اهل دعوا بود و مملی‌‌هوش مغز متفکر گروه بود. جلال‌خاک‌انداز بین صحبت همه می‌پرید و جواد یا جوات‌رادار جاسوس و خبرچین‌شان بود. رحیم‌ننه‌قمر وابستگی عجیبی به مادرش قمرخانم داشت. آقاسلیم هم ظاهری درشت، مردانه و باجذبه داشت، بزن‌بهادری قابل بود و خال‌کوبیِ ناشیانه از یک سامورایی بر روی بازوی چپش او را به سلیم‌سامورایی معروف کرده بود.
نیم‌ساعتی بود که همگی بی‌تاب، به سمت در چای‌خانه گردن می‌کشیدند و منتظر رئیس‌شان بودند تا جوات‌رادار خبر مهمی از نوچه‌های خَز کاظم‌قره‌قاطی بدهد که محل پلاس شدنشان، بازارچه چند خیابان آن‌طرف‌تر بود. رمضون‌مُفَنگی سینی به دست به سمت‌شان آمد و گفت:
– شام علک آقایون داداش… شایی داغ آوردم. نوش ژونتون.
سینی را روی میز گذاشت. غلوم‌آتیشی نگاه چپ‌چپی به استکان‌های کمرباریک انداخت. نیمه‌پر بودند با نعلبکی‌های خیس… یک مَن چرک هم به سینی چسبیده بود. تا این حد که کناره‌های زرد آن قهوه‌ای دیده می‌شد. غلوم‌آتیشی ابروهای قیطانی‌اش را به هم گره داد، سینهاش را صاف کرد و داد کشید:
– نِفله! باز که نصفِ چایی رو تو سینی حروم کردی؟
چرت رمضون‌مُفَنگی پاره شد، لرزید و خاکستر داغ سیگارِ جا خوش کرده در گوشهی لبش ریخت روی پای لخت و دمپایی سفیدرنگِ چرک و پاره‌اش. آخ از میان لب‌های کبود رمضون‌مُفَنگی بیرون آمد و در حالی که خم می‌شد تا خاکستر را از روی پایش پاک کند، شاکی و بلند گفت:
– شِته بابا؟ گُرخیدم!
غلوم‌آتیشی دست برد و استکان کمرباریک را که خط های طلایی دورش از شست‌وشو و کهنگی یکی‌درمیان محو شده بودند، برداشت و بین انگشتانش چرخاند و بعد به سمت لبش برد و هورت کشید. اخم‌هایش در هم رفت و در نعلبکی طوری کوبیدش که بقیه چای هم از سرش پرید و به اطراف پاشیده شد. سپس با عصبانیت در صورت خمار رمضون‌مُفَنگی غرید:
– دِ بزنم صدای… لا اله الا الله. آخه مُفَنگی اینو که از شیر حموم پر کردی… ولرمه! چایی داغت اینه وای به حال چایی سردت.
رمضون‌مُفَنگی که حسابی شاکی شده بود حاضرجوابی کرد:
-همینه که هش!
صدای غلوم‌آتیشی بلندتر شد:
-ببند گاله رو[2]!
بعد دستش را بلند کرد تا پس سر رمضون‌مُفَنگی را مهمان ضربه‌ای محکم کند که صدای یک لوطی از گوشه چای‌خانه بلند شد:
– بر دل سیاه شیطون نَعلَت[3].
همه به دنبالش و یک صدا گفتند:
– بشمار.
یکی دیگر از ته چای‌خانه داد زد:
– بر محمد و آل محمد صلوات.
مشتری‌ها با صدای بلند گفتند:
– اللهم صلی علی محمد و …
هنوز صلوات تمام نشده بود که سلیم‌سامورایی دم در چای‌خانه ظاهر شد. کلاهش را به روی ابروهایش کشیده بود و سینهاش را جلو داده بود و دستمال یزدی‌اش را محکم دور دست چپش می‌پیچاند. سلیم‌سامورایی سرش را جلو برد و نگاهی به داخل انداخت. آن‌قدر فضا آلوده بود که انگار دهنۀ چند دودکش را به چای‌خانه باز کرده بودند و صورت آدم‌ها در هاله‌ای از دود دیده می‌شد. کم نبودند افراد بیکاری که ساعت‌ها می‌نشستند در چای‌خانه و پشت به پشت هم سیگار می‌کشیدند و قل‌قل قلیانشان قطع نمی‌شد و چرت و پرت[4] می‌گفتند. طبق عادت همیشگی، سلیم‌سامورایی دورتادور چای‌خانه را از نظر گذراند. هنوز هم عکس مقوایی بزرگ ضامن آهو به دیوار بود. از بچگی آرزو داشت به پابوس امام غریب، امام‌رضا (ع)، مشرف شود. گنبد و گلدسته‌هایش را ببیند، در صحن و رواقش قدم بگذارد، برای کبوترهایش گندم بریزد و لب‌هایش را به محجر مقدس بکشد و آقا را زیارت کند، ولی هنوز این سعادت نصیبش نشده بود. بی‌بی‌عذرا پیردختر ته بازارچه که سال گذشته به مشهد رفته بود، وقتی چهره‌ی حسرت‌کشیده‌ی سلیم‌سامورایی را دیده بود، گفت:
-دلت باید بلرزه جوون! هر وقت دلت لرزید آقا طلبت می‌کنه.
انگار دلش واقعاً نلرزیده بود که در حسرت دیدار و زیارت ضریح آقا بود. سلیم‌سامورایی نگاهش روی صورت مش‌حسن چرخید که جای همیشگی‌اش ایستاده بود؛ پشت سکو. همان لنگ قرمز کهنه را دور گردنش بسته بود و از پشت بخارِ آب جوشیده‌ی سماور و کتری مه‌آلود دیده می‌شد. مش حسن قاشق‌های چای‌خوری را داخل کاسه آب داغ می‌گذاشت و استکان‌ها و نعلبکی‌ها را در سطل آب سرد می‌انداخت. بعد زیر شیر آب می‌گرفت و بامهارت آن‌ها را چنان حرکت می‌داد که صدای بلبل و قناری از آن‌ها در می‌آمد. نه جارچی داشت که داد بزند و بگوید چند تا چایی برای مشتری‌های تازه وارد ریخته شود و نه خلیفه برای آوردن قلیان و نه آبی برای رساندن آبِ خوردنی به مشتری‌ها. خودش هم بساط دار بود و هم استکان‌شو و هم بلیت‌فروش و هم آتش‌بیار. رمضون‌مُفَنگی و یعقوب پسرش هم بقیه وظایف را به عهده داشتند. آن‌قدر از یعقوب کار کشیده بود که جثه‌اش در حد یک پسربچه مانده بود در حالی که سیزده یا چهارده سال سن داشت و کرک‌های پشت لبش رنگِ سیاه گرفته بودند.
صدای مش‌حسن بلند شد:
-بچه! ظرف رو خوب فابری[5] کن زردی بهشون نمونه.
نوچه‌های سلیم‌سامورایی سرشان را به سمت مش‌حسن چرخاندند و بین راه متوجه حضور رئیس‌شان شدند. کریمجیرجیرک و رحیم‌ننه‌قمر که یک ماهی بود او را ندیده بودند، از جا برخاستند و از همان جا برای خوش‌خدمتی داد زدند:
– چوخلصیم آق‌سلیم.
سلیم‌سامورایی پایش را که از پله‌ی در ورودی پایین گذاشت، دست چپش را بالا برد؛ همان که دستمال ابریشمی دورش پیچیده شده بود.
بلند گفت:
– اجمالتیم[6].
مشتری‌های چای‌خانه از گوشه‌‌وکنار نامرتب و یکی‌درمیان گفتند:
– آقایی آق‌سلیم.
سلیم نگاه دیگری به فضای پر از دود سیگار و تنباکوی چای‌خانه انداخت. صدای تق‌وتوق به هم خوردن استکان‌ها به نعلبکی‌ها و سینی، تلخندی کنج لبش نشاند و یک لحظه او را به عالم بچگی‌اش برد؛ همان دوران سختی که استکان‌شوی مش‌حسن شد و عصرها بعد از مدرسه می‌آمد به چای‌خانه. ظرف‌ها را می‌شست و میز‌ها را دستمال می‌کشید که چندرغاز[7] پولی در بیاورد تا مادرش، خدیجه، مجبور نشود در چله‌ی زمستان یخ حوض بشکند و رخت‌های مردم را برای چند قران خرجی خانه بشوید. او سختی را به جان می‌خرید تا مادرش حرف‌های کلفت زن ارباب‌ها و خان‌زاده‌ها را نشنود و گوشهی چارقدش همیشه از اشک خیس نباشد. سال تحصیلی تمام نشده بود که سلیم‌سامورایی قولی که به آقایش داده بود تا درس بخواند و برای خودش کسی بشود را فراموش کرد. کتاب‌هایش را بوسید، در پستو گذاشت و چهارشنبه‌سوری سال بعد در بساط آتش‌بازی سوزاندشان. خاطرات طی چند ثانیه از جلوی چشم‌هایش گذشتند و بعد گشادگشاد در حالی که یک پایش به شرق می‌رفت و پای دیگرش به غرب، به سمت میز نوچه‌هایش راه افتاد. از جلوی هر میزی که رد می‌شد، دست چپش را روی سینهاش می‌گذاشت و کمی خم می‌شد و با صدای کلفت می‌گفت:
– نوکریم…. مخلصیم…. کوچیکیم.
به میز دوستانش که رسید دوروبری‌ها هم به پایش بلند شدند. جلال‌خاک‌انداز به صندلی خودش اشاره کرد و باعجله گفت:
– بفرما اینجا آق‌سلیم.
سلیم‌سامورایی سری تکان داد و گفت:
– نه داداش… بیشین سر جات.
بعد دستش را لبه‌ی صندلی میز کناری گذاشت و رو به اکبرفنچ کرد و گفت:
– بیکیش کنار چارپایه‌ت رو.
اکبرفنچ جابجا شد. سلیم‌سامورایی با یک حرکت صندلی را چرخاند. دستش را به شلوارش برد، کمی از ناحیه ران‌ها چینش داد، بالا کشیدش و نشست. کتش را راست‌وریست[8] کرد و کلاهش را روی سرش بالاتر برد. گره‌ای بین ابروهایش انداخت و با صدایی که انگار یک بادگلو تهش گیر کرده بود، گفت:
– چه خبری شده که پیغوم فرستادین فی‌الفور خودمو ….
جلال‌خاک‌انداز مثل قاشق نشسته وسط حرفش پرید:
– جوات‌رادار از بچه‌های کاظم‌قره‌قاطی واسه‌مون خبر آورده، آق‌سلیم!
سلیم‌سامورایی نگاه شماتت‌باری به او انداخت و شاکی گفت:
– تو نمی‌خوای یه کم آدم شی و پارازیت[9] ول ندی تا این اسم خاک‌انداز رو از روت کم کونیم؟
جلال‌خاک‌انداز سرش را پایین انداخت و با خجالت گفت:
– ببخش آق‌سلیم.
سلیم‌سامورایی دستمالش را در هوا ول کرد و جلوی صورت جلال‌خاک‌انداز حرکت داد و با مهربانی گفت:
– نبینیم آق‌جلال‌مون شرمنده باشه.
جلال‌خاک‌انداز سرش را بلند کرد و ذوق‌زده گفت:
– نوکرتم داداش.
بعد خم شد که دست رئیسش را ببوسد که سلیم‌سامورایی با دستمال به سر جلال‌خاک‌انداز زد و شاکی گفت:
– جمع کون خودتو. انگاری دست بچه آل علی رو می‌خواد ماچ کونه که خودشو تا قوزک پا خم می‌کونه. دیگه نبینیم از این غلطا بکونی!
سپس بدون اینکه منتظر واکنش جلال‌خاک‌انداز شود رو به جوات‌رادار گفت:
– چه خبر مَبرا جواتی؟
جوات‌رادار آب دهانش را قورت داد و قیافه‌ی پیروزمندانه‌ای به خودش گرفت و با غرور گفت:
– والا خدمت باسعادت آقای خودم که داش سلیم‌مون باشه؛ بگم که دیروز کاظم‌قره‌قاطی با نوچه‌های خزش تو زورخونه آسِدمرتضی، پشت سر ما و بقیه داداشا زر مفت زدن.
جوات‌رادار مکث کرد و نگاهی به دوروبر انداخت و سلیم‌سامورایی شاکی گفت:
-دِ بنال دیگه جواتی. اَه!
– چشم داش‌سلیم. کاظم‌قره‌قاطی گفته که تو بجول بازیِ[10] هفته قبل، شوما که سرورمون باشی دودَره[11] کردی و وسط بازی بجول رو عوض کردی.
سلیم‌سامورایی دست‌هایش را به کمرش زد، سینهاش را جلو داد، بادی توی غبغبش انداخت و یک ابرویش را طبق عادت همیشگی‌اش بالا برد و با صدای بلندی گفت:
– دِ غلط کرده نالوطی. گنده گوزی[12] کرده سلیم‌سامورایی رو چه به سیابازی[13]! خیلی وقته به پروپاشون نپیچیدیم و گوذاشتیم نفس بیکیشن، کوک دهن‌شون وا شده.
سپس چرخی به گردنش داد و صدای ترق‌تروقش را در آورد. و ادامه داد:
– کی به تو گفت جواتی؟
جوات‌رادار فوراً جواب داد:
-شهرام‌ریزه گفت خودش با گوشاش شنفته. انگاری چند تا کلفت هم پشت سر بارمون کردن[14].
در همین موقع رمضون‌مُفنَگی مقابل میزشان ظاهر شد و برای خودشیرینی گفت:
– شام‌علک آق‌سلیم. شِه مدل شایی می‌خوری بیارم خدمتت؟ هِلی یا تلخ شاده؟
سلیم‌سامورایی صورتش را به سمت رمضون‌مُفَنگی برگرداند و گفت:
– به‌به! آق‌رمضونِ گل… چشم‌مون به جمالت روشن.
رمضون‌مُفَنگی به دنبال احوال‌پرسی گرم‌وگیرای سلیم‌سامورایی لبخندی که بیشتر به خندۀ قورباغه شبیه بود، روی لب‌های کبودش نقش بست و دومرتبه پرسید:
– کدومش آق‌شلیم؟
سلیم‌سامورایی لب‌هایش را به هم چفت کرد و بعد از لحظه‌ای مکث گفت:
– تلخ باشه رمضون. لب‌سوز و لب‌دوز.
رمضون‌مُفَنگی در حالی که لخ‌لخ‌کنان به سمت سماور می‌رفت، گفت:
– به رو ژُف چیشام. اَشاعه می‌آرم آق‌شلیم.
سلیم‌سامورایی سرش را جلو برد و به نوچه‌هایش گفت:
– خب داداشا. به نظرتون چیکار کونیم؟ نمی‌شه که تماشا کونیم پشت سرمون زر مفت می‌زنن.
جلال‌خاک‌انداز فوری گفت:
-آدم برفستیم[15] و خبرشون کونیم بیان میدون و روشونو کم کونیم.
سلیم‌سامورایی سرش را به علامت مخالفت تکان داد و گفت:
-با دنده سنگین برو جلال[16].
مملی‌‌هوش ادامه‌ی صحبت را گرفت:
– بِیتَره یه جا دوره‌شون کونیم و گوش‌مالی درست‌و‌حسابی بدیم‌شون. جدیداً خیلی پشت سرمون فک می‌زنن[17].
همه با حرکت سر او را تائید کردند. سلیم‌سامورایی سبیلش را به لب گرفت و بعد از چند بار فشردن گفت:
– فکر می‌کونید کوجا پیداشون کونیم؟
کریمجیرجیرک که تا حالا ساکت بود، گفت:
– اعظم می‌گفت امروز که داشِش رفته بود کفترای تقی‌شارلاتانو بده فهمیده کاظم‌قره‌قاطی واسه نوچه‌هاش پیغوم فرستاده که امشب همه‌شون ساعت ده تو کافه آبشارنقرهای جمع شن. مثِ اینکه ملوسک برنامه داره. مثِ اینکه …
سلیم‌سامورایی با چشم‌های ریزشده، با دقت به حرف‌های رفیقش گوش می‌داد که با توضیحات بیشتر کریمجیرجیرک رنگش از سفیدی به سرخی کشید و اجازه‌ی ادامه صحبت را به او نداد و عصبی؛ اما شمرده پرسید:
-اعظم خواهر نصرت‌کفترباز؟
-بله آق‌سلیم.
سلیم‌سامورایی مشتش را محکم روی میز کوبید و مشتری‌ها سرشان را به سمت میز آن‌ها چرخاندند.
عصبانی و بلند گفت:
– خفه بمیر جیرجیرک[18]!
کریم با گله گفت:
-آق‌سلیم؟
-جیرجیر نکون کریم که بدجور افتض کردی. تو چه صَنَمی[19] با اعظم داری؟
دو مرتبه صدایش را بلند کرد:
– دور و بر ناموس…
یک دفعه حرفش را قطع کرد و نگاهی به دوروبرش انداخت. نوچه‌ها از تغییر ناگهانی خلق‌وخوی رئیس‌شان در این جور موارد متعجب نبودند. گوشهی لب کریمجیرجیرک به پایین سُرید و به مِن‌مِن افتاد:
-وااالا …
سلیم‌سامورایی سرش را جلوی صورت کریمجیرجیرک برد و در چشم‌هایش زل زد و در حالی که سعی می‌کرد روی خشمش سرپوش بگذارد، حرفش را قطع کرد و گفت:
– تو اعظمو کوجا دیدی؟
کریمجیرجیرک به تته‌پته افتاد و در جواب دادن دست‌دست کرد. سلیم‌سامورایی جدی‌تر شد و باز پرسید:
– پرسیدم اعظمو کوجا دیدی؟ بگو تا گوشتو تا شابدُلعظیم نپیچوندم.
کریمجیرجیرک با صدای زیری گفت:
– سر قبرستونا داش‌سلیم. والا ما تو نخش نبودیم[20] … داشت خرما پخش می‌کرد. هیچ قصد و غرضی در کار نبود.
سلیم‌سامورایی پوزخند واضحی زد و گفت:
– خرما رو آورد جلوی تو و گفت بفرما آق‌کریم و بعدشم گفت کاظم‌قره‌قاطی و نوچه‌هاش امشب تو کافه‌ان… نه؟ دِ برو کریمجیرجیرک. برو خودتو رنگ کون. ما گونجیشکو[21] رنگ می‌کونیم و به‌جای بلبل صادر می‌کونیم اون‌ورِ آب. اون‌وَخ توداری با صد من دروغ سلیم‌سامورایی رو رنگ می‌کونی؟ صدبار گفتیم زن‌ها و دخترای بازارچه مثِ آبجی و ننه‌تونَن. بار آخری باشه که می‌بینیم دور و ور ناموس مردم پلکیدین. خاطرخواهین درست… عیبی نیست… ننه و آبجی‌تون رو برفستین خواستگاری.
کریمجیرجیرک سرش را از خجالت پایین انداخته بود که سلیم‌سامورایی گفت:
– با توأم کریم.
کریمجیرجیرک با شرمندگی گفت:
-چشم آق سلیم
-شنفتی[22] چی گفتم؟
-بله آق‌سلیم. زن‌ها و دخترای بازارچه….
-گفتم ننه و آبجیت رو برفست خواستگاری…امروزت فردا نشه که کلاهمون تو هم می‌ره.
کریم به صورت رئیسش زل زد وسلیم‌سامورایی گفت:
-افتاد؟
گل از گل کریمجیرجیرک شکفت و لب‌هایش تا بنا گوش کشیده شد و از پیشنهاد رئیسش سرمست شد و باذوق و شوق گفت:
– نوکرتیم آق‌سلیم. الحق که ما عقش و عاشقى، شوما عقل و منطق. راستش خودمون می‌خواستیم از شوما کسب تکلیف کونیم.
سلیم‌سامورایی مغرور از ریاست بررفقای دوران بچگی‌اش از جا بلند شد و رمضون‌مُفَنگی را دید که لخ‌لخ‌کنان با سینی چای به سمتش می‌آید.
با اعتراض گفت:
– می‌ذاشتی واسه صبحونه‌ی فردا می‌آوردی گلابی[23]! خودت بخور.
در حالی که از پشت میز بیرون می‌آمد گفت:
– مش‌حسنم کی رو وردست خودش کرده.
رو به رفقایش کرد و با تأکید گفت:
– امشب همگی سر ساعت ده تو کافه آبشارنقرهای جمع می‌شیم. هیچ عذرو بهونه‌ای هم قبول نیس.
دستشو به لبه‌ی کلاهش برد و ادامه داد:
– زَت[24] زیاد.
پایش را که از در چای‌خانه بیرون گذاشت، صدای اذان ظهر بلند شد. کاسب‌ها به دنبال ندای «قَد قامَت الصلاه» قفل به در حجره‌ها زدند و به دقیقه نکشیده بازارچه خلوت شد. هنوز چند قدم بیشتر نرفته بود که چشمش به صدیقه، خواهرش، افتاد. ساک حمام به دست داشت و دم مغازه خروس‌فروشی با چادر ول شده در حال هرهر کرکر با نصرت‌کفترباز بود. چادر از سرش به روی شانه‌هایش سریده بود و با پیراهن کوتاهِ بدون آستین و موهای افشان‌شده روی شانه‌هایش، داشت با کفترباز محل دل می‌داد و قلوه می‌گرفت. سلیم‌سامورایی صورتش تا بناگوش از شدت عصبانیت سرخ شد وکارد می‌زدی خونش در نمی‌آمد. لبه‌ی کلاهش را بالاتر داد و از همان فاصله چندمتری عربده کشید:
– نصرت!
صدیقه سر برگرداند و برادرش را دید. محکم با کف دو دست کوباند به صورتش و با هول گفت:
– خدا مرگم! خونمو حلال می‌کنه!
چادر از روی شانه‌اش سُرید و کمر باریکش در چین‌های پیراهن نمایان شد.
سلیم‌سامورایی رنگ صورتش قرمز مایل به کبودی شد. با غیظ چشم‌هایش را بست و دوباره عربده کشید:
-نصرت!
صدیقه با سرعت چادر را روی پیشانی‌‌اش آورد، زیر چانه‌اش را سفت گرفت، خودش را جمع‌وجور کرد و دوان‌دوان به آن‌طرف بازارچه رفت. نصرت‌کفترباز هم که دید اوضاع قمردرعقرب[25] است، جَلدی[26] سوار دوچرخه‌اش شد و با سرعت به طرف در بازارچه رفت. سلیم‌سامورایی با قدم‌های گشاد و تند راه افتاد و خودش را به خواهرش رساند و بلند صدایش زد:
-صدیق! صدیق… وایسا ورپریده!
صدیقه با ترس‌ولرز و دست و پای یخ زده ایستاد. جرئت چرخیدن به سمت برادرش را نداشت. سلیم‌سامورایی مقابلش ظاهر شد. نفس بلندش را با خشم بیرون داد. چشمی به دوروبر چرخاند و قبل از اینکه حرفی بزند، صدیقه گفت:
– سلام خان‌داداش.
سلیم‌سامورایی دستمالش را با صدای شَرق رها کرد و با چند ضربه تکانش داد. نتوانست ادای بی‌تفاوت بودن نشان دهد و با عصبانیت گفت:
– سلامو درد! سلامو مرض… ورپریده! تو اینجا چیکار می‌کونی؟
مطالعه کنید:
ضرب المثل های تهرانی به زبان محاوره ای – قسمت سوم
صدیقه لب‌های رنگ پریده‌اش را با زبان خیس کرد و با صدایی لرزان جواب داد:
– هیچی به خدا… از حموم برمی‌گشتم. رفتم دم مغازه خروس‌فروشی ببینم واسه مرغ عشقا ارزن داره که نصرت‌آقا جلومو گرفت و گفت به اعظم ارزن می‌ده تا واسه‌م بیاره.
سلیم باخشم غرید:
– غلط کرده کفترباز چَلغوز! ببینم… یه شیرپاک‌خورده‌ای تو این محله نبود با تو بیاد حموم که این‌جوری زیر بازارچه تنها جولون ندی؟ صد بار گفتیم چادر لیزلیزی به سرت نکش.
صدیقه در عین ترسی که از برادرش داشت برای نرم کردن دل او، پشت چشمی نازک کرد و گفت:
– وااا خان‌داداش! کی وسط هفته‌ای حموم می‌ره که با من بیاد؟
سلیم چرخی به گردنش داد و دور و برش را نگاهی انداخت و سرش را جلو آورد و غرید:
– آروم‌تر دختر! یواش‌تر… تو هر روز می‌گذره حیا میات یُخ‌تر[27] می‌شه. لااله‌الاالله… همه بازارچه فهمیدن…
دیگر ادامه نداد، اخم غلیظی بین ابروهاش انداخت و با صدای بَمش گفت:
– زود برو خونه… دیگه نبینیم که زیر بازارچه وایسادی و با این اَنچوچکا[28] لاس می‌زنی که چشمامونو می‌بندیم و اون وَخ تیکه بزرگت گوشته.
صدیقه لبخند مکش‌مرگ‌مایی زد و با لحن کشیده‌ای تو چشم‌های برادرش زل زد و گفت:
– چشششــــم خان‌داداش.
سلیم بادی به غبغب انداخت و گفت:
– دِ برو دیگه! وایساده ما رو نیگا نیگا می‌کونه.
صدیقه که رفت سلیم‌سامورایی دستمالش را دور دستش محکم پیچاند و زیر لب خرسند گفت:
– چه آبی رفته زیر جلدش پدر سوخته! چیشاشو واسه ما گرد می‌کونه.
سپس نگاهی به ساعت صفحه گرد و آبی‌رنگش انداخت و با تأخیر به محل کارش در گاراژ اوس‌رجب رفت.
ادامه دارد
[1] چرند و پرند
[2] خفه شو
[3] لعنت
[4] حرف مفت
[5] کف‌آلود
[6] کوچک شما هستیم
[7] مقدار کم
[8] صاف‌وصوف
[9] حرف بی‌موقع
[10] نوعی بازی با استخوان مچ پای گوسفند، قاب بازی
[11] تقلب
[12] حرف مفت زده
[13] دوز و کلک
[14] ناسزا گفتند، فحش دادند
[15] بفرستیم
[16] عجله نکن
[17] حرف می‌زنند
[18] ساکت باش، خفه شو
[19] آشنایی
[20] زیر نظرش نداشتیم
[21] گنجشک
[22] شنیدی
[23] تنبل
[24] عزت
[25] ناجور
[26] با سرعت
[27] هیچ‌تر
[28] عوضی، بی‌ارزش
